Vertel ik jullie alles?
Hou ik dingen achter of verdraai ik het ietwat?
Ben ik een open boek?
En wat voor boek ben ik dan ?
Sprookjes of een thriller?
laat ik gelijk maar zeggen dat ik niks verdraai.
Als ik iets niet wil delen dan meld ik het gewoon niet.
Maar er is bar weinig wat ik niet met jullie deel.
Ik ben de schaamte voorbij roep ik wel eens.
Ik ben gewoon enorm mijzelf.
Als ik weet wie ik ben tenminste.
Want door omstandigheden en aanverwante ellende is
mijn leven een open wond geweest.
Een open en bloederige wond die niet de mogelijkheid kreeg om te sluiten.
Steeds wanneer ik dacht dat het bloeden stopte was er iets wat ervoor zorgde
dat het er weer uit gutste. Zo labiel als een draaideur op zee.
Wat een ellende. Waar ik ook houvast zocht , ik vond het niet.
Hele lieve berichtjes van mensen die wilden helpen of een hart onder '
de riem wilden steken. Maar het beklijfde niet.
De woorden van de mensen kwamen niet binnen.
Hoe ik ook mijn best deed. Ze kwamen niet aan.
Het was teveel.
Het ziek zijn en het jaren lang jongleren met ballen die niet omhoog te houden waren.
Het voor iedereen te goed willen doen behalve voor mijzelf.
En ook in die tijd. De tijd dat ik 0,0 energie had ,liep ik de benen onder mijn kont
vandaan voor iedereen die maar een kik gaf.
Alles deed ik om maar niet stil te staan en mijn eigen geschreeuw te horen.
Weglopen voor pijn .
Wegrennen voor inzicht.
En dan terwijl ik loop sta ik ineens voor een afgrond.
Ik draai mij om en zie jullie.
Jullie adviezen en goede raad.
Het gonst en zoemt om mij heen .
En terwijl ik mijn handen op mijn oren leg hoor ik mijzelf.
Mijn adem stokt. Ik moet moeite doen mij mij te horen.
Ik wil liefde en warmte en aandacht.
Niet van jullie maar van mijzelf.
En ik zak ineen.
Ik hou mij vast en huil.
Zachtjes stromen de tranen over mijn wangen en ze zwellen aan.
Tot ik met enorme uithalen het uit schreeuw.
Ik moet pijn laten gaan om liefde toe te laten.
Het doet zeer en het is eng.
Mijn muur is weg.
Mijn harnas is uitgepeld.
Mijn open wond is een enorm gapend gat.
De pleisters en verbandjes die ik erop heb gedaan om de boel te dichten werken niet.
Het ettert eronder gewoon door. Ik trek de pleister er in 1 keer af en laat het bloeden.
Ik moet helen van binnenuit.
En het lukt.
Geen moment heb ik gedacht dat ik dit alleen kon.
Ik heb de wijsheid aan mijn kant.
Zij laat mij zien wie ik kan zijn.Zij heeft mij geleerd hoe ik mijn wond moet verzorgen.
Met liefde en licht. Met lucht en aandacht.
En het lukt. Langzaam aan krijg ik steeds ietsje meer adem.
Ik ben er nog niet.
Nog steeds kan ik een afspraak op het laatste moment afzeggen.
Gewoon pure paniek .
Maar steeds vaker kom je mij wel tegen.
Gewoon mij en niet mijn open wond.
Want weet je?
Ik vind mij leuk.
Steeds een beetje meer.
liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten