Stof tot nadenken

Ik ben toch niet de enige die ze heeft?
Het is niet dat ik ze verzamel maar heel
vervelend vind ik ze ook niet.
Ik ben ze ook regelmatig kwijt. Dan loop ik langs en dan verstoppen ze zich snel.
De hoek waar ze normaal zitten is dan ineens leeg, Het lijkt wel of ze een spelletje met mij doen.
Verstoppertje of zo. Alleen verstoppen ze zich nooit lang genoeg .Ik vind ze altijd weer.
Nou ja , mijn man vindt ze het vaakst.
Die vindt ze niet zo leuk. Dat snap ik ook wel . Hij is een beetje gevoelig voor ze.
Dan wil je ze eigenlijk niet zo vaak zien. Helemaal niet eigenlijk.
Dit doet bij ons thuis regelmatig stof op waaien.
Bij jullie ook?
Of hebben jullie ze helemaal niet?
Die super schattige, donzige en fluffy stofwolkjes.
Vederlicht dansen ze door je huis. Gedragen door de zachte briesjes als je langsloopt.
En soms doet de zon mee. Die laat zijn warme licht stralen door je huis . Het lijkt alsof de wolkjes stof zweven op muziek.
Maar die muziek is geen gewone muziek . Nee.
Dat is mijn man die met de stofzuiger in de aanslag staat.
Hij houdt niet van ze.
Dat geeft stof tot nadenken.
Had ik ze moeten  vermoorden?
Nee! Ik kan het niet.
Met mijn handen op mijn oren zit ik te wachten tot mijn man klaar is met de
massamoord. Want ik had er meerdere. Stof vriendjes.Van die schattige donzige en vaak grijze pluizebollen.
Hij grijnst erbij. Die man van mij.
Hij krijgt er weer lucht van zegt hij.
Hij is nogal kort van stof.
En ik?
Ik zucht en heb de tijd.
Dat geeft weer stof tot nadenken.
Tijd om nieuwe te verzamelen.
Ik bijt in het stof en begin opnieuw.
Tot snel lieve nieuwe stof vriendjes.

liefs Ann

Hersenmist

De laatste tijd kijk ik vaak zoals op de foto.
Ernstig zoekend naar woorden die ergens in mijn hoofd
zijn opgeslagen. Woorden die niet heel ingewikkeld zijn.
Nee het zijn vaak de alledaagse simpele woorden.
Hamburgerbroodjes bijvoorbeeld. Best knullig als je in de supermarkt
een omschrijving moet geven van een woord wat gewoon niet uit je mond komt//
Natuurlijk zit het in mijn hoofd. Het vind alleen de uitgang niet.
Verdwaald in het doolhof in mijn hoofd. De weg kwijt door de mist .
Stel je voor dat je mij een gesprek moet aangaan.
Of dat ik jou een heel verhaal moet vertellen.
Ik graaf in mijn eigen hoofd naar de woorden. Het graven gaat moeizaam en het woordje euhh valt steeds vaker. En dan ineens zie ik dat je minder geïnteresseerd bent naar mijn verhaal.
Ik zie een wenkbrauw opgetrokken. Ik zie een geïrriteerde blik. Ja je hebt haast.
Ja het duurt lang. Denk je dat ik dat niet weet?
Denk je niet dat ik niet vloeiend een verhaal wil vertellen..
Weet je dat ik daar goed in was? Ik kon oreren als de beste.
Hele verhalen en oude koeien kon ik uit de mouw schudden.
En tegenwoordig?
Geen oude koe en ook geen verhaal duikt meer op in de mist.
Met veel moeite probeer ik soms iets te vertellen als ik
in gezelschap ben. En na een fiasco pas geleden ben ik mij er
nog meer van bewust dat ik in het vervolg gewoon moet luisteren.
Ik kan het even niet. En dat is niet makkelijk
Langzaam aan neem ik steeds meer afscheid van wie ik ben.
Kleine stukjes Ann verdwijnen in de mist.
Mijn hoofd laat mij in de steek.
Mijn hoofd wat ontspanning haalde uit lezen. Heel wat boeken heb ik verslonden.
En nu? Ik kan amper een suske en wiske uit lezen.
En dan nog moet ik sommige tekstballonnetjes 3 x opnieuw lezen.
Mijn ontspanning haal ik daar dus niet meer uit. Het is pure frustratie om te lezen.
En zo raak ik dus niet alleen mijzelf lichamelijk kwijt maar ook geestelijk.
Op mijn lijf kan ik niet meer vertrouwen. Die doet het ook vaker niet dan wel.
Nu laat mijn hoofd mij ook in de steek.
Wat blijft er over?
Mijn humor dus!
Voor hoelang de humor blijft heb ik geen idee van.
De auto immuunellende heeft hem nog niet gevonden.
Ik koester hem nog en bulder af en toe van het lachen tussen mijn tranen
van verdriet en gemis door.
Ik hoop ooit goed ingesteld te zijn met mijn medicijnen en tot
die tijd moet ik het doen met een goddelijk ,maar een iets te groot en kapot lijf en
een prachtig ,maar helaas niet goed functionerend ,hoofd en een bulderende lach die
het goed doet op zelfspot.
Tot ooit

liefs Ann

Zwaar leven?

Happy new year hoor ik om mij heen.
Gelukkig nieuw jaar en dat soort shit.
Nou de toon is gezet. Je hebt waarschijnlijk
al een donkerbruin vermoeden waar dit blogding
over zal gaan. Lekker stukje schrijven zeg ik dan.
Afreageren zal  een ander zeggen. Boeit dat? Nope.
Terug naar de beste wensen. Naar oudejaarsavond om precies te zijn
Herman Finkers heeft zijn stinkende best gedaan om mij deze ellenlange avond
redelijk wakker te blijven. Sinds jaren was het zowaar aangenaam op de tv.
Paul de Leeuw noemde het zelfs kunst!  Enge man die Paul.
Herman is gewoon Herman en niet een opgeblazen galbak uit het westen die ons
oosterlingen zo lekker op de hak kunnen nemen met oud en nieuw.
Ik dwaal af. Ik had een ontspannen avond dus. En voordat ik het wist was het 12 uur.
Gelukkig nieuw jaar schat zeg ik dan. En hij zegt het tegen mij. We kijken elkaar aan.
En ik zucht. Ik moet heel fokking 2016 nog door. Hoe dan?
Ik ben in de greep van de burn out of hoe je het ook wil noemen.
Ik ben leeg. Op en moe. Ik ben de weg kwiet. Mijn navigatie is stuk.
En dus sta ik met oud en nieuw onder aan de berg die 2016 heet.
Ik probeer niet te panikeren. Ik neem een hap lucht en slik dat restje
champagne weg. Ik kokhals bijna. Ik lust geen champagne.
Alle andere wijnen wel hoor. Wees gerust!
Ik besluit de tuin in te gaan en omhoog te kijken naar het vuurwerk.
De buren knallen er flink op los. De oude geesten wegjagen.
Het nieuwe jaar schoon beginnen of zo.
Nou dat zou fijn zijn.
Alle plaaggeesten uit 2015 weglaten en met een schone lei beginnen.
Zou dat niet fantastisch zijn. Ik weet wel wat mensen die ik eeuwige jeuk wens,
En ook hersenen die het soms niet doen kan ik wel kwijt.
Helaas werkt dit niet zo en is mijn juk uit 2015 nog net zo zwaar in 2016.
Ik moet het ermee doen. Maar heel blij kan ik niet worden hiervan.
als ik in gesprek ben met mijn eega en we hebben het over toekomst plannen en
wat hij nog wil gaan doen , dan overvalt mij ineens een soort van afgunst.
Lekker hoor om je te ontwikkelen en te kijken wat je wil gaan doen en nieuwe dingen ontdekken.
Fantastisch als je dat van te voren kan gaan bedenken, Dan heb je dus al voorpret.
Die tijd is voor mij geweest. Ik kan amper 3 uur van te voren dingen plannen.
Laat staan een heel nieuw jaar.
Ik heb geen ruimte om 2016 te gaan ontdekken als ik eerst mijzelf nog moet ontcijferen.
En heel eerlijk denk ik dat dit een beste klus is.
Is het raar als je gewoon durft te zeggen dat je leven niet zo leuk is?
Dat je moet zoeken naar hoogtepuntjes?
Of past dit niet in de huidige volmaakte maatschappij van mooie profielfoto's en
gefotoshopte vrouwen en mannen?
Eigenlijk interesseert mij dat ook niet.
Ik ben wie ik ben.
Al heb ik op dit moment niet een heel goed idee wie ik ben.
Vast leuk en gezellig en spontaan. Ik weet alleen niet nog niet wanneer.
Ik laat jullie weten wanneer het zover is.
Trek ik een flesje wijn open.
Nee geen champagne.

liefs Ann

https://www.youtube.com/watch?v=ci9VDT0EtGI