Zalige Pasen?

Het is Pasen.
Dag 2.
Hoe ik dag 1 ben doorgekomen ?
Geen idee hoe ik het heb gedaan.
Ik heb gewandeld en gepraat .
Op bezoek geweest en gekookt.
Ik ben sociaal geweest.
Ik heb gelachen.
Mijn masker opgezet en tot het uiterste gegaan.
Mijn grens voorbij en vergeten.
Mijn pijn verstopt als eieren.
Mijn moeheid genegeerd alsof het ware mijn vijand.
En dan dag 2.
Lamgeslagen en moe.
Uitgeput.
Emotioneel en leeg.
Ik kijk vooruit naar een enorm lange dag.
Een dag waarin ik mijzelf moet staande houden.
Het aftellen van de uren, minuten en secondes is begonnen.
De heuvel van tijd kijkt mij aan.
Maakt mij bang.
Red ik het?
Ach daar gaan de eerste .
De eerste tranen van de dag.
En ik weet nu dat dit niet de laatsten zijn.
Er zullen er nog meer vloeien.
Tussen de eieren door.
Nog 11 uur te gaan.
Het komt goed.
Ik kan het.

liefs Ann

shitverhalen enzo

Waarom? vraag ik mij dan af.
Waarom zeg je dat?
Waarom spui je jou mening?
Zitten we te wachten op wat jij denkt?
Of komt het door deze sociale media tijd misschien?
Dat we alles wat in ons opkomt roepen en aan
iedereen mededelen. Vragen zij erom?
Vragen mensen om onze mening?
Of vinden we het gewoon lekker om van alles te delen?
Alles kan tegenwoordig.
je kunt overal over praten blijkt.
Of bloggen.
Neem mij nu als voorbeeld.
Ik praat over poep en over vulva dingen.
Vrouwen en mannen problemen en de
oorlog met de bh verkopers.
Er is niets waar ik niet over praat.
En toch.
Toch vraag ik mij af of waarom wij tegenwoordig meer
willen delen via het WWW?
Komt het door de sociale armoede?
Dat we niet meer met de buurvrouw praten over wat ons
echt bezig houdt? Dat we de schone schijn ophouden en
vanachter een scherm zeggen hoe we ons voelen?
Ik snap best dat het lastig is om face to face (vroeger heette dit recht in je gezicht)
te vertellen dat je kind niet zo leuk is als iedereen denkt.
Hij smeert de stront uit zijn luier op de muur.
Daar maak je dan een leuke foto van en deelt dat op internet.
Met een beetje mazzel gaat dit viraal (de wereld over dus)
Maar jij zit met die stront op de muur.
Met een sopje ga je aan de gang en kijkt af en toe hoeveel likes
je hebt en hoevaak het gedeeld is. Dat maakt het weg poetsen van die shit
ietsje makkelijker blijkbaar. En gek genoeg ben je een soort van trots.
Niet op je kind maar opje filmpje en de reacties.
Maar dan vraag ik mij iets af.
Heeft dat pokkejong straf gehad?
Of leert hij nu dat als je een klotestreek uithaalt dat je moeder dat filmt
en dat je dan een soort van beroemd bent.
En wat wordt de volgende stap van je geniale koter?
Hoeveel likes gaat dit opleveren?
Hoe beroemd ga je worden met je schijtkind?
Ondertussenblijf ik jullie scherm vervuilen.
Met woorden weliswaar.
Maar wat is erger?

liefs Ann

Pleister

Zoveel te vertellen en evenzoveel is alleen voor mij leuk.
Vertel ik jullie alles?
Hou ik dingen achter of verdraai ik het ietwat?
Ben ik een open boek?
En wat voor boek ben ik dan ?
Sprookjes of een thriller?
laat ik gelijk maar zeggen dat ik niks verdraai.
Als ik iets niet wil delen dan meld ik het gewoon niet.
Maar er is bar weinig wat ik niet met jullie deel.
Ik ben de schaamte voorbij roep ik wel eens.
Ik ben gewoon enorm mijzelf.
Als ik weet wie ik ben tenminste.
Want door omstandigheden en aanverwante ellende is
mijn leven een open wond geweest.
Een open en bloederige wond die niet de mogelijkheid kreeg om te sluiten.
Steeds wanneer ik dacht dat het bloeden stopte was er iets wat ervoor zorgde
dat het er weer uit gutste. Zo labiel als een draaideur op zee.
Wat een ellende. Waar ik ook houvast zocht , ik vond het niet.
Hele lieve berichtjes van mensen die wilden helpen of een hart onder '
de riem wilden steken. Maar het beklijfde niet.
De woorden van de mensen kwamen niet binnen.
Hoe ik ook mijn best deed. Ze kwamen niet aan.
Het was teveel.
Het ziek zijn en het jaren lang jongleren met ballen die niet omhoog te houden waren.
Het voor iedereen te goed willen doen behalve voor mijzelf.
En ook in die tijd. De tijd dat ik 0,0 energie had ,liep ik de benen onder mijn kont
vandaan voor iedereen die maar een kik gaf.
Alles deed ik om maar niet stil te staan en mijn eigen geschreeuw te horen.
Weglopen voor pijn .
Wegrennen voor inzicht.
En dan terwijl ik loop sta ik ineens voor een afgrond.
Ik draai mij om en zie jullie.
Jullie adviezen en goede raad.
Het gonst en zoemt om mij heen .
En terwijl ik mijn handen op mijn oren leg hoor ik mijzelf.
Mijn adem stokt. Ik moet moeite doen mij mij te horen.
Ik wil liefde en warmte en aandacht.
Niet van jullie maar van mijzelf.
En ik zak ineen.
Ik hou mij vast en huil.
Zachtjes stromen de tranen over mijn wangen en ze zwellen aan.
Tot ik met enorme uithalen het uit schreeuw.
Ik moet pijn laten gaan om liefde toe te laten.
Het doet zeer en het is eng.
Mijn muur is weg.
Mijn harnas is uitgepeld.
Mijn open wond is een enorm gapend gat.
De pleisters en verbandjes die ik erop heb gedaan om de boel te dichten werken niet.
Het ettert eronder gewoon door. Ik trek de pleister er in 1 keer af en laat het bloeden.
Ik moet helen van binnenuit.
En het lukt.
Geen moment heb ik gedacht dat ik dit alleen kon.
Ik heb de wijsheid aan mijn kant.
Zij laat mij zien wie ik kan zijn.
Zij heeft mij geleerd hoe ik mijn wond moet verzorgen.
Met liefde en licht. Met lucht en aandacht.
En het lukt. Langzaam aan krijg ik steeds ietsje meer adem.
Ik ben er nog niet.
Nog steeds kan ik een afspraak op het laatste moment afzeggen.
Gewoon pure paniek .
Maar steeds vaker kom je mij wel tegen.
Gewoon mij en niet mijn open wond.
Want weet je?
Ik vind mij leuk.
Steeds een beetje meer.


liefs Ann

Dr. Not zo Hotty

Ik had jullie nog iets beloofd.
Ik had beloofd om deel 2 hier te plaatsen.
Ik zou jullie laten weten hoe het ging bij mijn arts met een spraakgebrek. De arts die uij zegt ipv eu.
Het vervolg van een leuk en grappig verhaal.
Deel 2 is niet zo grappig.
Ik heb even gewacht ook met het plaatsen omdat ik de
hoop had dat ik er eind van de week nog iets van humor in zou kunnen vinden.
Helaas.
Niets van dit alles.
Nu ben ik wel blij dat ik aan jullie niet hoef uit te leggen hoe het kan dat ik van manisch grappig naar hopeloos depressief kan in 3 seconden!
Depressief is het.
Als ook deze arts zegt mij te willen verlaten.
Ik voelde het al aankomen.
Een zacht kneepje in mijn elleboog is niet geruststellend.
Dan weet je dat er een onheilspellend bericht komt.
Gespannen zit ik in de stoel en ik zie hem veel praten.
Zien inderdaad. Ik krijg niet veel mee behalve dat de bloeduitslagen goed zijn. Niks aan de hand mevrouw.
En terwijl hij deze woorden uitspreekt voel ik hoe er tranen over mijn wangen rollen. Ze landen op mijn handen die elkaar vasthouden met ineengestrengelde vingers. De knokkels zijn wit.
En nat. Geruisloos huil ik. Weer voel ik mij in de steek gelaten.
Ik zeg heel zacht dat de waardes goed zijn maar mijn lijf niet zo voelt. Ik vraag hem hoe dat kan. Ik vraag hem waarom de hele wereld door kan gaan met leven en ik moet wachten met leven tot ik mij goed voel. Ik vraag hulp. Ik zit stuk.Ik ben leeg. Van het vechten en vragen. Ik wil sterke schouders die zeggen dat het goedkomt. Ik wil dat iemand mij oppakt en mij een stukje door het leven draagt terwijl ik mijn hoofd tegen een warm kloppende borst leg. Ik wil dat iemand mij in de ogen kijkt en knikt. Alleen maar knikt en mij vasthoudt. En ik dacht dat ik deze had gevonden .
Mij arts met zijn spraakgebrek.
Mijn anker.
Mijn hoop.
Ik ben weer alleen.

liefs Ann

Paasbest!

Ken jij ze?
Niet uit bladen of zo maar in het echte leven.
Iemand uit jou omgeving misschien?
Van die vrouwen bij wie alles klopt.
Die vrouwen die zo'n leuke man met een kabeltrui hebben .
En ook nog 3 mooie kinderen en een labrador.
Ik ken ze niet.
Ja uit de bladen wel.
Van die Margriet of Libelle vrouwen.
Met hun perfecte gezinnetjes.
Bah!
Altijd rond een feestdag verschijnen ze in reclames of
in bladen. Met hun knappe smoeltjes in vreselijk
opgeruimde huizen. Keukens waar ze net brood in hebben
gebakken en waar geen bloem op de grond ligt
De labrador die ligt te genieten onder de keukentafel .
Is die wel levend? ik zie geen vlokje haar op de vloer.
Knappe snuitjes van die kids die aan het eier verven zijn
met schone handjes en geen enkel onvertogen woord.
Geen ruzie om de blauwe verf. Wie had die eerst?
De knappe man in zijn sexy kabeltrui met ietwat ruig baardje.
Hij staat tegen haar aan. Kijkt zwoel en liefdevol in haar ogen.
Alsof hij haar uitkleed met zijn ogen en zegt : lieverd,
al deze eieren eet ik zo meteen op en ik zal je ,als die kids naar bed zijn alle
hoeken van de slaapkamer laten zien. Of wacht, misschien zegt hij wel
met zijn lippen tegen haar oor: ik neem je zo staand tegen die mooie paastafel aan.
Maar eigenlijk zijn het gewoon acteurs. Ze spelen dat ze leuk zijn. Maar ondertussen
vervuilen ze wel mijn brein met die zoetsappigheid!
Ook ik heb heus zo'n trui voor mijn man gekocht.
 De kids geïnstalleerd aan een mooie paastafel.
De hond naar buiten geschopt. Die had namelijk wat eieren te pakken gekregen en
iedere keer als we heel zachtjes pffft hoorden moesten we rennen voor ons leven.
Dus die hing met zijn snuit tegen mijn toch al niet frisse raam.
Het brood bakken ging wat moeizaam en het rijzen lukte niet,
De bloem zat overal behalve in het brood.
De kids met hun vieze zandbak nagels hadden helpen kneden.
Eet smakelijk!
Mijn man stond  met zijn kopje koffie in de hand en in zijn knappe
kabeltrui van de C&A dit alles gade te slaan.
Zijn blik op oneindig tuurde hij naar buiten.
Ik probeerde mee te mijmeren maar moest die vechtende kids uit elkaar halen.
De verf zat inmiddels op mijn keukentafel en het glas waarin het gekleurde water zat van de kwasten vloog ineens door de keuken. Tegen mijn witte keukenkastjes(ooit waren ze heus wit).
Mijn man keek geschrokken mijn kant op. Hij lachte meewarig naar mij en haalde zijn schouders op.
Alsof hij wilde zeggen: jou kids schat! En ik weet niet waar de vaatdoek ligt.
In 1 klap was ik klaar met die leuke paas/kerst  en ander feestgedoe.
Ik weet het nu zeker. Ik begin een actie groep.
Een protestgroep tegen die zogenaamde Margriet/Libelle families.
Ze zijn slecht voor je gemoedstoestand.
En voor je huwelijk.
Want jou man in zijn mooie beige kabeltrui fluistert slechts in je oor :
Schat had je bier gehaald?

Fijne pasen allemaal.

Zoals het vogeltje bekt...

Ik denk dat ik over alles al heb geschreven.
Alles heb ik al verwoord of bezongen.
Nu is zingen niet mijn sterkste kant.
Eigenlijk is zingen helemaal geen kant van mij.
Ik kan geen toon houden.
Wel eens iemand horen zingen die geen toon kan houden?
Diegene (ik dus) zing dan bijvoorbeeld kortjakje.
Jij (ik niet dus) hoort iets en vaag ken je het liedje maar je
hebt geen idee wat ik zing. Aan de tekst zou je kunnen horen wat ik zing.
Maar als ik zou neuriën.
Hahaha ik kan alles neuriën zonder dat jij weet wat ik neurie.
Wat een raar woord dat neurie.
Maar goed....
Ik hou wel van zingen.
Nu zag ik dat er een koor is voor mensen die niet kunnen zingen.
Oh wat lijkt mij dat leuk.
Gewoon met zijn alleen geluid produceren.
Tsja...het is geen zingen natuurlijk.
Klanken uitstoten en hummen op muziek.
En nu eens een keer niet alleen, maar met gelijkgestemden.
Mensen met dezelfde afwijking als ik.
Oh wat lijkt mij dat fijn.
Gewoon samen komen en je favoriete liedjes zingen'.
Gewoon uit volle borst zingen zonder dat de buren 112 bellen.
Gewoon die ene uithaal maken en niet je kanarie hoeven te begraven,
omdat die aan een gehoortrauma is overleden.
Misschien zouden we wel een nonsongfestival kunnen opzetten.
En op tournee.
Cd opnemen en op de radio komen.
En misschien ...heel misschien een eigen tv show.
De nonvoice ....met elektrostoelen waar stroom op komt te staan als je omdraait!
Zou dat niet mooi zijn?
Hierbij doe ik gelijk een oproep.
Mocht jij niet kunnen zingen om wat voor reden dan ook.
Meld je aan bij mij.
Misschien dat we een clubske oprichten.
En dan gaan we de wereld veroveren.
Toch?
Niet dan?

Dr Hotty

Nou daar ben ik weer.
Mijn arts had mij gedumpt. Weet je nog?
Iets met aankruisen van het prikformulier enz.
Hij maakte het uit met mij.
Ik moest naar een collega.
Gisteren was het zover.
Mijn blind date met de nieuwe dokter.
Als mijn libido niet extreem laag was dan
had ik waarschijnlijk een andere voorstelling van de nieuwe dokter. Iets met zwoel en sexy met een witte jas met drukknopen.....nou ja.. vul maar in.
Nu wil ik gewoon een dokter die kundig is.
Eentje die mijn hand pakt en zegt : ik help je.
En het lijkt alsof ik die heb gevonden.
Hij was verontwaardigd over het boos worden van zijn collega omdat ik het formulier had ingevuld. Het leek hem heel logisch dat ik dit had gedaan
Hij was op de hoogte van SON en was blij dat ik daar ook
van op de hoogte was. Hij nam mij serieus. Nu is dat nemen niet in de zin van erotisch nemen maar hij zag mij zitten.
Nou ....dat bedoel ik ook weer niet zo ,maar hij hoorde mijn hulpvraag!!
Poeh...
Ik ben onderzocht en beklopt en bekeken.
Ik heb een longfoto en een ecg gehad.
Ook is er veel bloed afgenomen en word de bijnierschorsdingen ook nagekeken. Nou super zou je zeggen.
Wat een top arts!
Ja nou ja.
Hij heeft een spraakgebrek.
Hij had het over ruijma en een ruijmatoloog.
Ik dacht huh...wat zegt hij?
Vervolgens hebben we het gehad over therapie en hij vroeg welke therapuijt ik heb. En of ik al lang Uijtyrox slik.
Ik heb hem eerst nog verbeterd. Maar dat had weinig zin.
Na de derde poging heb ik het opgegeven.
Als dit het ergste is...een spraakgebrek.
Daar kan ik wel meeleven.
Het klinkt ook eigenlijk wel een beetje sexy........

Hij keek mij doordringend aan en begeleide mij naar de duijr.
De volgende keer als ik zou komen zou hij mij kuijren.
Ik verzonk in zijn donkerbruine ogen en dacht aan het moment dat hij mij de kleren van mijn lijf zou schuijren.
Zijn hete zwoele kussen in mijn nek. Zijn warme handen op mijn lijf........

En weg is mijn concentratie .
Sorry...wordt vervolgd