Ik had jullie nog iets beloofd.
Ik had beloofd om deel 2 hier te plaatsen.
Ik zou jullie laten weten hoe het ging bij mijn arts met een spraakgebrek. De arts die uij zegt ipv eu.
Het vervolg van een leuk en grappig verhaal.
Deel 2 is niet zo grappig.
Ik heb even gewacht ook met het plaatsen omdat ik de
hoop had dat ik er eind van de week nog iets van humor in zou kunnen vinden.
Helaas.
Niets van dit alles.
Nu ben ik wel blij dat ik aan jullie niet hoef uit te leggen hoe het kan dat ik van manisch grappig naar hopeloos depressief kan in 3 seconden!
Depressief is het.
Als ook deze arts zegt mij te willen verlaten.
Ik voelde het al aankomen.
Een zacht kneepje in mijn elleboog is niet geruststellend.
Dan weet je dat er een onheilspellend bericht komt.
Gespannen zit ik in de stoel en ik zie hem veel praten.
Zien inderdaad. Ik krijg niet veel mee behalve dat de bloeduitslagen goed zijn. Niks aan de hand mevrouw.
En terwijl hij deze woorden uitspreekt voel ik hoe er tranen over mijn wangen rollen. Ze landen op mijn handen die elkaar vasthouden met ineengestrengelde vingers. De knokkels zijn wit.
En nat. Geruisloos huil ik. Weer voel ik mij in de steek gelaten.
Ik zeg heel zacht dat de waardes goed zijn maar mijn lijf niet zo voelt. Ik vraag hem hoe dat kan. Ik vraag hem waarom de hele wereld door kan gaan met leven en ik moet wachten met leven tot ik mij goed voel. Ik vraag hulp. Ik zit stuk.Ik ben leeg. Van het vechten en vragen. Ik wil sterke schouders die zeggen dat het goedkomt. Ik wil dat iemand mij oppakt en mij een stukje door het leven draagt terwijl ik mijn hoofd tegen een warm kloppende borst leg. Ik wil dat iemand mij in de ogen kijkt en knikt. Alleen maar knikt en mij vasthoudt. En ik dacht dat ik deze had gevonden .
Mij arts met zijn spraakgebrek.
Mijn anker.
Mijn hoop.
Ik ben weer alleen.
Ik had beloofd om deel 2 hier te plaatsen.
Ik zou jullie laten weten hoe het ging bij mijn arts met een spraakgebrek. De arts die uij zegt ipv eu.
Het vervolg van een leuk en grappig verhaal.
Deel 2 is niet zo grappig.
Ik heb even gewacht ook met het plaatsen omdat ik de
hoop had dat ik er eind van de week nog iets van humor in zou kunnen vinden.
Helaas.
Niets van dit alles.
Nu ben ik wel blij dat ik aan jullie niet hoef uit te leggen hoe het kan dat ik van manisch grappig naar hopeloos depressief kan in 3 seconden!
Depressief is het.
Als ook deze arts zegt mij te willen verlaten.
Ik voelde het al aankomen.
Een zacht kneepje in mijn elleboog is niet geruststellend.
Dan weet je dat er een onheilspellend bericht komt.
Gespannen zit ik in de stoel en ik zie hem veel praten.
Zien inderdaad. Ik krijg niet veel mee behalve dat de bloeduitslagen goed zijn. Niks aan de hand mevrouw.
En terwijl hij deze woorden uitspreekt voel ik hoe er tranen over mijn wangen rollen. Ze landen op mijn handen die elkaar vasthouden met ineengestrengelde vingers. De knokkels zijn wit.
En nat. Geruisloos huil ik. Weer voel ik mij in de steek gelaten.
Ik zeg heel zacht dat de waardes goed zijn maar mijn lijf niet zo voelt. Ik vraag hem hoe dat kan. Ik vraag hem waarom de hele wereld door kan gaan met leven en ik moet wachten met leven tot ik mij goed voel. Ik vraag hulp. Ik zit stuk.Ik ben leeg. Van het vechten en vragen. Ik wil sterke schouders die zeggen dat het goedkomt. Ik wil dat iemand mij oppakt en mij een stukje door het leven draagt terwijl ik mijn hoofd tegen een warm kloppende borst leg. Ik wil dat iemand mij in de ogen kijkt en knikt. Alleen maar knikt en mij vasthoudt. En ik dacht dat ik deze had gevonden .
Mij arts met zijn spraakgebrek.
Mijn anker.
Mijn hoop.
Ik ben weer alleen.
liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten