Hersenmist

De laatste tijd kijk ik vaak zoals op de foto.
Ernstig zoekend naar woorden die ergens in mijn hoofd
zijn opgeslagen. Woorden die niet heel ingewikkeld zijn.
Nee het zijn vaak de alledaagse simpele woorden.
Hamburgerbroodjes bijvoorbeeld. Best knullig als je in de supermarkt
een omschrijving moet geven van een woord wat gewoon niet uit je mond komt//
Natuurlijk zit het in mijn hoofd. Het vind alleen de uitgang niet.
Verdwaald in het doolhof in mijn hoofd. De weg kwijt door de mist .
Stel je voor dat je mij een gesprek moet aangaan.
Of dat ik jou een heel verhaal moet vertellen.
Ik graaf in mijn eigen hoofd naar de woorden. Het graven gaat moeizaam en het woordje euhh valt steeds vaker. En dan ineens zie ik dat je minder geïnteresseerd bent naar mijn verhaal.
Ik zie een wenkbrauw opgetrokken. Ik zie een geïrriteerde blik. Ja je hebt haast.
Ja het duurt lang. Denk je dat ik dat niet weet?
Denk je niet dat ik niet vloeiend een verhaal wil vertellen..
Weet je dat ik daar goed in was? Ik kon oreren als de beste.
Hele verhalen en oude koeien kon ik uit de mouw schudden.
En tegenwoordig?
Geen oude koe en ook geen verhaal duikt meer op in de mist.
Met veel moeite probeer ik soms iets te vertellen als ik
in gezelschap ben. En na een fiasco pas geleden ben ik mij er
nog meer van bewust dat ik in het vervolg gewoon moet luisteren.
Ik kan het even niet. En dat is niet makkelijk
Langzaam aan neem ik steeds meer afscheid van wie ik ben.
Kleine stukjes Ann verdwijnen in de mist.
Mijn hoofd laat mij in de steek.
Mijn hoofd wat ontspanning haalde uit lezen. Heel wat boeken heb ik verslonden.
En nu? Ik kan amper een suske en wiske uit lezen.
En dan nog moet ik sommige tekstballonnetjes 3 x opnieuw lezen.
Mijn ontspanning haal ik daar dus niet meer uit. Het is pure frustratie om te lezen.
En zo raak ik dus niet alleen mijzelf lichamelijk kwijt maar ook geestelijk.
Op mijn lijf kan ik niet meer vertrouwen. Die doet het ook vaker niet dan wel.
Nu laat mijn hoofd mij ook in de steek.
Wat blijft er over?
Mijn humor dus!
Voor hoelang de humor blijft heb ik geen idee van.
De auto immuunellende heeft hem nog niet gevonden.
Ik koester hem nog en bulder af en toe van het lachen tussen mijn tranen
van verdriet en gemis door.
Ik hoop ooit goed ingesteld te zijn met mijn medicijnen en tot
die tijd moet ik het doen met een goddelijk ,maar een iets te groot en kapot lijf en
een prachtig ,maar helaas niet goed functionerend ,hoofd en een bulderende lach die
het goed doet op zelfspot.
Tot ooit

liefs Ann